Kvar gong eg ser meg sjølv i spegelen er det einaste eg ser eit stygt monster, eg har null sjølvtillit, eg mista den allereie i tredje klasse. Pappa flytta vekk i 2005, og det var vel da alt begynte skikkelig. Stefaren min behandla meg rett og slett som om eg bare var ein slave, det var gjør ditt, gjør datt, og vist du ikkje gjorde som han sa så enda det med at du vart kjeft på så gale at du kunne ligge å gråte i fleire timar. Eg vart ofte mobba av han og stesøstera mi, og stesøstra mi pleide å slå, lugge, sparke, bite, knipe og slik som andre søsken gjør, men hun vart aldri kjefta på, fordi hun var gullongen.

Eg vart mobba på skulen og heime i fleire år, og det var ei stund eg følte meg heilt aleine i verden, det var den stunda besteveninnen min bare oversåg meg, fordi hun var med en annen venn. Det var eit helt år, eg prøvde å drukne meg sjølv, men eg fant vel fort ut at det rett og slett ikkje gikk an. Eg hadde ikkje så god kontakt med pappa, han ringte ein gong iblandt, men det var vel bare fordi eg hadde bestefaren min at eg klarte meg.

I løpet av sjette klasse begynte ting å bli betre og eg fikk vel litt gutevenar, og eg og bestevennen min hadde begynt å få kontakt igjen. Det varte vel ei lita stund eg kunne oversjå stefaren min,  men så kom nyheten, bestefar hadde fått lunge kreft, og det var vistnok ganske kraftig og. Han kunne overleve men, eg viste alltid at den kom til å slå tilbake, eg veit ikkje korleis, men eg bare viste at han kom til å døy, så eg prøvde å være så mykje med han som mogeleg, men med den mora eg har, så lot ho meg ikkje gjøre det fordi stefaren min kontrollerer alt ho gjer.

Annonsørinnhold

20 bestselgere som garanterer nytelse

Pappa flytta tilbake for to år sidan, då eg gikk i sjuande klasse, i løpet av det året så døyde bestefar, og eg har nok ikkje komt meg heilt enda, eg savner han kvar dag. Han var den einste i familien min som nokon gong forsvarte meg. Han var den som var der for meg, den eg kunne være med uten å seie noko, den eg bare kunne gråte med. I det året begynte eg å miste vennene eg hadde på skulen, fordi eg lukka meg heil, eg ville ikkje ha noko med noken å gjøre, eg begynte å gråte av ingenting.

Men eg hadde vel det verste året når eg gikk i åttande og det var då stefaren min var verst, han begynte å slå meg, og han tok kveler tak på meg fleire gongar, mamma har aldri trudd på dette, men eg kom gråtande på skulen fleire gongar, og det enda med at læraren min kontakta barnevernet. Noko som ikkje hjelpte serlig, dei var der, men eg flytta til pappa, og kvar gong eg var hos mamma var ho frekk, sjølv om eg ville prøve å få kontakt med ho, så var ho bare blank, ho var ikkje den same, ho kjefta over alt eg gjorde, så eg reiste ikkje dit lenger, det gikk vel ein måne uten at eg snakka med ho i det heile tatt, og det var rundt bursdags tider, hun var rett og slett ikkje der. Pakkene mine som var fra familien min, på mamma sin side, og pakkene fra stefaren min sin familie og sjølvsagt pakkene fra mamma vart slengt utenfor huset våres, di sa ikkje ein gong at dei hadde komt med dei, hadde det ikkje vert for at stesøstra mi Marelena, gikk ut så hadde di blitt ødelagt. En liten stund etter det, fikk eg beskjed om at mamma skulle flytte, og det var den einaste grunnen til at ho ville ha meg på besøk, for å fortelje at ho skulle flytte.

Hun flyttet helt til sarpsborg, sammen med stefaren min, stesøstra mi, søskene mine og ste broren min, eg hadde ikkje så god kontakt med ho, og når eg prøvde å ta kontakt så ville ho rett og slett ikkje ha kontakt med meg, ho ignorerte meg. Eg veit at det sikkert var stefaren min som fikk ho til å la vere å bry seg om meg, å ignorere meg.

Eg går no på ein ny skole, ettersom eg no bur fast hos pappa, eg har det heilt ok, men som alle nye så føler eg meg vel til tider litt utstøtt, det er den nye, sjølv om eg kjente viste kven meste parten av folka var før eg begynte der. Dei er snille osv, men eg har null sjølvtillit, og synest sjølv eg ikkje er verdt noko, og eg skjønner godt at ingen har lyst å vere ven med meg. Eg har nok ikkje lett for å få venner ettersom folkene på gamle skolen min mobbet meg fleire gonger i uken, og baksnakka meg heile tida. Eg kunne gå forbi nokon og høyre; ?æææsj, nå kjem eg og til å bli feit! Nå kjem ho til å overføre fettet sitt til meg!? Eg har ikkje god kontakt med nokon i familien, og dei fleste i familien trekker seg vel vekk fra meg, men med god grunn.

Eg smiler og prøver å vere blid på skolen, men det er bare ei maske, maska eg har lært å bruke på grunn av stefaren min, eg har besøkt mamma to ganger, og alle gangene har eg blitt alt for mykje såra, og det lar eg meg ikkje bli igjen, så eg har bestemt meg for å ikkje reise ned dit igjen. Eg orka ikkje at stefaren min mobber meg heile tida, og bare er frekk mot meg. Eg veit heilt grett at eg ikkje er den peneste, den mest smilende, men eg prøver, og man kan ikkje spørre om noko meir. Han trekker meg meir og meir ned kvar gong eg er der, og eg veit ikkje om eg orker det meir. Mamma ho ignorerte meg ei god stund og ville ikkje ha noko med meg å gjøre, eg ringte og sendte meldiger, men fikk ikkje svar. Eg hugser en gang eg prøvde å ringe til ho fordi eg ville fortelje at eg skulle synge ein liten solo og når eg endelig fikk tak i ho var ho bare sur og gretten og ville ikkje ha noko med meg å gjøre. Så eg klarte ikkje å snakke med ho. Eg bare la på. For eg orket ikkje å snakke med ein som ikkje ein gong prøver å vise meg at ho er glad i meg, for eg er faktisk menneskelig, akkurat som alle andre..

(Illustrasjonsbilde)

Vil du også dele din historie? Jeg lover deg at du forblir 100 % anonym hvis du ønsker det. Jeg tar meg også den retten til å redigere teksten litt hvis det trengs (skrivefeil, grammatikkfeil o.l.), slik at det er lettere for andre å lese. Jeg kommer også til å bruke et bilde som jeg har tatt selv. Send meg en e-mail: [email protected]